Vier weken Advent: Een tijd vol verwachting
Verwachting. ‘n Woord dat we allemaal wel kennen. Er klinkt iets in door van verlangen. Verlangen naar een kind, een huis, een fijne baan, een goede oude dag, Als je verwachtingen vervuld worden, ben je ‘n gelukkig mens. Zonder verwachtingen kunnen wij eigenlijk ook niet leven. Het hoort bij ons leven, als eten en drinken. Een levensbehoefte, waarin niet altijd helemaal voorzien wordt. Want in ieder mens zijn verwachtingen die níet uitkomen:
Je kunt zakken voor een examen. Er kan zorg en ziekte zijn in je gezin. Je baan is misschien toch ook niet dát wat je ervan verwacht had. De goede oude dag kan ook wel veel schaduwzijden hebben. En God? ‘Ik heb Zijn aanwezigheid in mijn leven nooit zo erg gevoeld’, zegt u misschien. Zo balanceert ons leven tussen wel-vervulde en niet-vervulde verwachtingen. Een wankel evenwicht soms. Je kunt een (redelijk) gelukkig mens zijn (geworden) of een (zeer) ongelukkig mens. Wat bent u? En jij?
We leven in de maand december ook in een tijd van verwachting. In de weken voor kerst worden de vijf adventskaarsen aangestoken als tekenen van verwachting. Ik weet niet, wat het Kerstfeest voor u persoonlijk betekent. Misschien een gevoel van warmte, licht, gezelligheid. Misschien ook wel moeilijke dagen door zorgen, verdriet, gemis, te veel onvervulde verlangens. Voor mij is Kerstmis onlosmakelijk verbonden met de verwachting dat God je draagt. Wij verwachten een Kind van Vrede, maar God verwacht ook iets van ons! Dromen komen niet als sneeuw uit de lucht vallen! Het betekent: niet afwachten, maar handen uit de mouwen! Het Kerstkind als bron van vrede? Aan die vrede moet door ons nog hard gewerkt worden!
Ambro Bakker s.m.a.
Pastoor-deken RK Amstelland
JAARTHEMA 2019-2020 – KOM OVER DE BRUG
In het pastorale jaar 2019-2020 willen wij in ons pastoraal beleid ons laten leiden door een inspirerend jaarthema. Een thema dat ons verbindt in onze samenwerking tussen onze vijf geloofsgemeenschappen die samen de parochie RK Amstelland vormen. Als pastores hebben wij gekozen voor het thema ‘Kom over de brug’. U zult over dit thema het komend jaar ongetwijfeld meer vernemen.
Waarom het thema ‘kom over de brug’?
Dat is de keuze die onze wereld sterk bezighoudt, Willen we, ook als geloofsgemeenschap bruggenbouwers zijn of bouwen we liever muren om ons heen?
Na de Tweede Wereldoorlog besloten Walter Ulbricht en de Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov in 1961 een lange muur te bouwen, die Oost- en West-Berlijn van elkaar moesten scheiden. Een muur met een lengte van 168 km. Een deel daarvan (45 km) wordt ‘de Berlijnse Muur’ genoemd. De soms honderd meter brede muur werd zwaarbewaakt. Tijdens de vluchtacties kwamen minstens 138 mensen om het leven. Deze muur kreeg de naam van ‘ijzeren gordijn’ en is het symbool geworden van de Koude Oorlog. Wat waren we blij dat in 1989 de muur werd afgebroken. De Koude oorlog was voorbij. Maar de vreugde was van korte duur. Er worden overal weer nieuwe muren gebouwd, tussen landen, volkeren en culturen, tussen arm en rijk, blank en zwart en geel. Wat is het toch dat we steeds weer bezig zijn muren om ons heen te bouwen?
Onze wereld is behoorlijk in beweging. Spanningen nemen toe, niet alleen in landen die ver van ons bed zijn, ook onze eigen samenleving lijkt wat aan het verruwen te zijn. In de politiek, in onderlinge gesprekken laten we het liefst onze eigen haan koning kraaien. De taal lijkt harder aan het worden, minder diplomatisch en steeds meer ‘tegen’ dan ‘met’. Het Hollandse Poldermodel (vooral met elkaar in gesprek blijven) is al lang geen hot item meer. En in hoeverre zijn wij zelf in staat zijn om bruggen te blijven slaan, over de brug komen, met elkaar in gesprek blijven, en er samen proberen uit te komen.
Bruggen bouwen. In Nederland weten we daarvan toch mee te praten. Bij ons barst het van de bruggen. Alleen Amsterdam heeft momenteel 1539 bruggen, waarvan er 252 in de binnenstad liggen. Er is zelfs één plek, waar je vanuit de rondvaartboot een prachtig doorzicht hebt door zeven bruggen. Het water is onlosmakelijk verbonden met Amsterdam, dat ook wel het ‘Venetië van het Noorden’ genoemd wordt.
Niet voor niets beschikken we in ons land over zoveel spreekwoorden die met bruggen te maken. Om die te begrijpen, moeten we dan wel over de brug komen, elkaar over de brug helpen, ook al lijkt dat soms een brug te ver. En de brug niet ophalen, niet afbreken Bruggen slaan tussen twee partijen, ook al is dat een draaibrug, een ophaalbrug, een wipbrug, of een rolbrug. Rustig blijven ook als de bruggen te lang openstaan. Maar als ik dat zeg kan ik vaak praten als Brugman. Soms sta je net als je auto een tijdje op de brug. En dan rustig blijven wat er ook gebeurt, want we hebben met elkaar een brugfunctie. We zijn als een soort brugwachters, als kapiteins is onze plaats midden op de brug.
Het woord brug hoort bij onze Hollandse cultuur met zijn vele waterstromen. Onze Bijbel is vaak minder scheutig met het woord ‘brug’. Maar dat wil niet zeggen dat het woord Brug in de Bijbel niet voorkomt. Integendeel: de Babyloniërs wilden een toren (een brug) bouwen tussen de aarde en de hemel. Maar de toren stortte in, want een brug tussen aarde en hemel wordt niet door mensen, maar door God gebouwd. En dan het verhaal van Noach en zijn ark. Er verscheen aan de hemel een teken, een regenboog. God zelf sluit een nieuw verbond met Noach en slaat een brug naar de mensen toe. En kijk eens naar het optreden van Jezus. Voor Hem is het de brug naar de Liefde. Als geen ander slaat Hij bruggen, naar God, naar de mensen om Hem heen en spoort ons aan, ook een gelovige brug te slaan naar zichzelf. Door een brug te slaan naar de tollenaar Zacheüs, naar de Samaritaanse, naar het hoertje bij de bron, en dat in een ontwapenende houding, nodigt hij mensen uit om over de brug te komen. Hij lijkt het uit te schreeuwen: in Gods Naam: lieve mensen, kom asjeblieft over de brug!
Bruggen tussen God en ons? Maar niemand weet toch hoe God er toch uitziet? Sint Augustinus vertelde eens het volgende: ‘van de Romeinse keizer Trajanus wordt verteld dat hij eens tegen de Joodse rabbi Jozua zei: als die God er is, in wie u zegt te geloven, laat hem mij dan zien’. Waarop rabbi Jozua de keizer vroeg eens naar de zon te kijken. Trajanus antwoordde dat zijn ogen verblind zouden worden als hij recht in de zon zou kijken. ‘Maar de zon’, zei Jozua, ‘is slechts een werkstuk van God. Als het zien daarvan uw ogen zou verblinden, hoeveel te meer zou het zien van de Schepper van hemel en aarde, u verblinden’
Niemand heeft God ooit gezien, zegt Johannes, maar we komen hem tegen in de Brug van de Liefde. Jezus leefde van Liefde. Daarom durft Hij ook te zeggen: ‘Filippus, wie Mij (aan het werk) gezien heeft, die heeft (het gezicht van) de Vader gezien’ (Joh.14:9) In Jezus en zijn Liefde komen we het gezicht van de Vader op het spoor, want God is Liefde. Een man als de H. Augustinus heeft deze liefde ook zelf doorleefd, een liefde waarin hij ons rijkelijk wil laten delen. In het jaar 400 schrijft hij: ‘Niemand kan zeggen welk gelaat, welke vorm, welke gestalte, welke voeten of welke handen de liefde heeft. Toch heeft de liefde voeten, want die brengen ons naar de Kerk. Toch heeft zij handen, want die strekken zich uit naar de armen. Toch heeft zij ogen, want die zien wie in nood verkeert: ‘Gelukkig de mens die bezorgd is voor zwakken en armen’, De liefde heeft ook oren, want de Heer zegt: ‘Wie oren heeft om te horen, hij luistere’ (Lk. 8:8). Woon in de liefde en zij zal in u wonen; blijf in de liefde en zij zal in u blijven. De volheid van de wet is de liefde’. (Rom.13:8 en 13:10).
Als Augustinus het begrip ‘brug’ hanteert in verband met de Kerk, dan roept hij meteen ook het beeld op van de afgrond. We denken aan een brug die gespannen is over diepe ravijnen. Vanuit de afgrond van het kwaad schreeuwen we om vergeving en barmhartigheid. Die brug is er, ook in onze tijd, ook voor hen die na ons komen. Augustinus zegt in zijn preek over psalm 60: ‘Wees niet jaloers op al diegenen die na jou moeten komen in de loop der jaren. En, als je zelf de brug gepasseerd bent, wil de brug van barmhartigheid dan niet afbreken. De brug moet voor altijd overeind blijven’. Bruggen slaan, een brug als houvast en een steun voor ons allemaal. Tenslotte nog ‘n wijs advies van de bruggenbouwer H. Augustinus:
Bemin en doe wat je wilt:
Wil je zwijgen, zwijg uit liefde,
Wil je schreeuwen, schreeuw uit liefde,
Wil je corrigeren, doe het uit liefde,
Wil je vergeven, vergeef uit liefde.
Draag de bron van liefde in je hart
Want uit liefde kan alleen het goede voortkomen.
Wij wensen u een goed en vruchtbaar pastoraal jaar 2019-2020 toe.
Het pastoraal team van RK Amstelland.
Pastoor-deken Ambro Bakker s.m.a.
Pastor Dea Broersen
Pastor Eugène Brussee
Pastoor Eugène Jongerden
Pastor Paul Koopman
GOUDEN JUBILEUM TITUS BRANDSMAKERK – AMSTELVEEN
zondag 3 november 2019
2 Timotheüs 2:3-13 en
Lucas 6:27-36
Op zondag 3 november 1985 werd de patroon van o.a. onze fraaie Titus Brandsmakerk in de Sint-Pieter in Rome door paus Johannes Paulus II zaligverklaard. Destijds was ik hoofd godsdienst van de KRO-RKK-radio en heb vanuit de Sint-Pieter commentaar gegeven bij deze heel bijzonder viering. De immense Sint-Pieter was vrijwel gevuld, met natuurlijk ook heel veel Nederlanders, met veel mensen die bij hun geboorte de naam Titus kregen.
Ik zat in hetzelfde hotel als Louis Frequin, die toen eindredacteur was van dagblad de Gelderlander. Hij heeft toen een paar boekjes geschreven over zijn eigen moeilijke en behoorlijk zware oorlogsjaren. (‘Ga maar slapen’ en ‘Volgende patiënt’). Door zijn eigen ervaringen in de oorlog was Louis Frequin bijzonder geraakt door de lotgevallen van de Karmeliet Titus Brandsma Daarom heeft hij een van zijn kinderen dan ook de naam Titus gegeven, zijn broer is de bekende Willibrord Frequin. Natuurlijk was ook deze Titus, die momenteel huisarts is in Alkmaar, bij de zaligverklaring zichtbaar aanwezig.
lees meer…